मायामा अन्त्य खोज्नेहरू: ‘विवाह नगरेको झोकमा प्रेमिकाको हत्या’
काभ्रेपलाञ्चोक,साउन ५ — मायाको बन्धनले दुई हृदयलाई जोड्छ भनिन्छ, तर कहिलेकाहीँ त्यो बन्धन अहंकार र स्वार्थको पासो पनि बन्न सक्छ। यस्तै एक हृदयविदारक घटनाले फेरि एकपटक ‘मायाको नाममा हुने हिंसा’प्रति गम्भीर सोच्न बाध्य बनाएको छ।
रामेछाप जिल्ला मन्थली नगरपालिका–१३ का ३७ वर्षीय सन्तोष सुनारले आफ्नी प्रेमिका शर्मिला उप्रेतीको विवाह गर्न नमानेको झोकमा ज्यान लिएका छन्। काभ्रेपलाञ्चोकको बनेपा नगरपालिका–९, नयाँबस्तीमा बस्दै आएकी ३३ वर्षीया शर्मिलाको हत्या गरिएको यो घटना केवल एक आपराधिक तथ्य होइन, एक सामाजिक चेतनाको चोटपनि हो।
प्रेम सम्बन्धमा रहेका दुई जनाको कथा शुरूमा सामान्य लाग्न सक्छ—सन्तोष र शर्मिला दुई वर्षदेखि एकअर्कासँग सम्बन्धमा थिए, सँगै ज्यामी काम गर्थे। तर पछिल्लो समय सन्तोषले बारम्बार विवाहको प्रस्ताव राख्दा शर्मिलाले अस्वीकार गर्दै आएकी थिइन्। यही नकारात्मक प्रतिक्रियाले सन्तोषको मनमा शंका र आक्रोश बढ्दै गयो। यही क्रुद्ध झोकको परिणति भयो—निर्दयी हत्या।
सन्तोषले शर्मिलालाई घुम्न जान बोलाएर बनेपा नगरपालिका–१३ स्थित भगवान् थुम्की सामुदायिक वन लगेर दाउराले प्रहार गरी बेहोस पारे अनि सलले घाँटी कसी हत्या गरे। त्यतिमात्र होइन, हत्या गरेपछि उनले घटनास्थलमै करिब आधा घण्टा बिताए अनि शव चिलाउनेको फेदीमा फालेर फरार भए।
तर प्रहरीबाट उम्किन सकेनन्। इलाका प्रहरी कार्यालय बनेपाको टोलीले उनलाई आइतबार साँझ बनेपा नगरपालिका–१० स्थित इँटाभट्टाबाट पक्राउ गर्यो। सोमबार पत्रकार सम्मेलनमार्फत काभ्रे प्रहरीले घटनाको सम्पूर्ण विवरण सार्वजनिक गर्यो।
सूचना अधिकारी प्रहरी नायब उपरीक्षक (प्रनाउ) मिनबहादुर घलेका अनुसार, सन्तोषले हत्याको दोष स्वीकार गरिसकेका छन्। अब उनलाई काभ्रेपलाञ्चोक जिल्ला अदालतबाट चार दिनको म्याद थप गरेर अनुसन्धान अघि बढाइएको छ।
हत्या भएकी शर्मिलाको जीवन पनि सजिलो थिएन। उनको पहिलो विवाहबाट १६ वर्षीया र दोस्रो विवाहबाट ९ वर्षीया छोरी छन्। पछिल्लो समय उनले दुबै श्रीमानसँगको सम्बन्ध तोडेकी थिइन् र एक्लै जीवन बिताइरहेकी थिइन्।
यो घटना केवल एक प्रेमिकाको ज्यान गएको अपराध मात्र होइन—नारी स्वतन्त्रता, व्यक्तिगत निर्णयको सम्मान र सम्बन्धमा हुने आक्रोशजन्य हिंसाको प्रतिनिधि रूप पनि हो। जब प्रेम स्वामित्वमा बदलिन्छ, अनि जब अस्वीकृतिलाई अपमान ठानिन्छ, त्यहीँबाट त्रासदीको सूत्रपात हुन्छ।
प्रेम सम्बन्ध हो—दबाब होइन। विवाह स्वीकृति हो—नतिजा होइन। यस्तो घटनाले समाजलाई फेरि प्रश्न गरिरहेको छ—”के हामी अझै पनि ‘नभए मारौं’ भन्ने मानसिकताबाट बाहिर निस्कन सकेका छैनौं?”
शर्मिलाको हत्या हाम्रो समाजको मौन पीडा हो—यसलाई सुन्नु, बुझ्नु र रोक्नु सबैको साझा जिम्मेवारी हो।